sábado, 15 de marzo de 2008

Pensamientos

Siento como el odio va subiendo por mis venas hasta llegar a mi cerebro. Intento razonar, pero no puedo, no por dèbil, sino porque el odio es mucho más inteligente que yo.
Mataria a mucha gente, pero no lo hago, porque?; porque sé que esta mal o por no ser castigado.
Intento pedir ayuda en forma de llanto.
El odio me supera, me controla, me hace sentir cosas nuevas y no todas son malas. Me hace mas fuerte, me siento superior. Prefiero que me consuma el odio a que lo hagan las drogas o el alcohol.
Ahora ya no siento ni pena ni tristeza.
Dejo ir el odio que hay en mi en una páliza a alguien cogido al azar, pero el odio vuelve, pero me siento bien. El odio ya es mi amigo y convivo muy bien con él.
Me siento bien siendo violento veo que la gente me respeta, veo el miedo en sus ojos.
Ahora ya no necesito llorar, porque me he aceptado.
No hay mas ciego que el que no quiere ver.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Ei Marc!! en un dels meus inomerables descansos d'estudi, m'he n'he adonat que tb tens coses d'aquestes!! un més a comentar!!:P Així com els text d'abans estaven molt molt molt bé, aquest que has posat ara...fa una mica de por!! Buenu, espero que no siguin sentiments personals, que sinó un dia d'aquests encara ens fotràs una pallisa a tots plegats... :s

Ens veiem,

Albert

PD: intentaré anar comentant de tant en tant!!